Voĉo de 3-a de julio 2013
La kristologiaj doktrinoj de la unuaj jarcentoj estas teologiaj instruaĵoj kaj movadoj de la unuaj jarcentoj de kristana erao. Ĵuse atinginte certan gradon de konsolido kaj institualigo, iuj de tiuj doktrinoj estis taksataj heterdoksaj kaj konsideritaj herezaj ĉe la plej granda parto de la kristanaj eklezioj kaj ĉe la verkoj de la Patroj de la Eklezio. Tiuj malakordoj estis tre radikiĝintaj en la kristana komunumo kaj la Koncilio de Niceo de 325 reprezentis la gravan momenton de tiu konfronto ĉar ĝi esti la unua koncilio de la kristanato, efektivigita per la konstato ke la kristologia temo jam ricevis politikan gravon.
Tiuj doktrinoj koncernas, do, la difinon de la naturo de Jesuo Kristo, lian diecon, liajn rilatojn kun la juda tradicio kaj kun la antaŭkristana monoteismo, ĉiuj punktoj de amplekso de doktrinoj kiun oni pliposte difinos Kristologio.
La movadoj kiuj subtenis tiuj doktrinojn ofte originis ekleziajn organizaĵojn kiuj, ne koincidante kun tiuj de la tradiciaj eklezioj de la instituciita plej granda parto, estos difinitaj "skismaj eklezioj".